W czwartek 3 listopada 2008 roku odbyło się  w naszej szkole kolejne wydarzenie w ramach cyklu "Spotkanie z Człowiekiem". Tym razem naszym zacnym gościem był pan Bernard Krawczyk - emerytowany, a jednak ciągle czynny zawodowo aktor.

Pan Bernard nie ukrywał swojego wieku, gdyż przeżyte 77 lat jest silnym argumentem poparcia dla prawd, o których mówił i które chciał nam przekazać. Choć tak wiele mówi się o podziałach między pokoleniami i brakiem możliwości porozumienia, to wzajemne zrozumienie między Gościem a uczniami naszej szkoły było widoczne zaskakująco szybko. Tak doświadczony przez życie człowiek, który przeżył ciężkie okresy w historii, np. drugą wojnę światową, emanował radością, pozytywną energią i niebywałym optymizmem, którego tak często brakuje ludziom w tym wieku, a zdarza się, że także nastolatkom. Nie można nie podkreślić również tego, że pan Bernard od wielu lat jest wybitnym aktorem, który zdobył doświadczenie występując na licznych scenach teatralnych. Choć mógłby już przejść na emeryturę ciągle występuje, a w Jego wypowiedziach można usłyszeć niezmiennie żywą, entuzjastyczną fascynację światem teatru. Można powiedzieć o naszym Gościu, że jest "człowiekiem starej daty", o czym świadczą również nienaganne maniery, o które dziś prawie się już nie dba, a którymi urzekł szczególnie żeńską część naszej szkoły. Jednocześnie pan Bernard jest człowiekiem nowoczesnym i postępowym, jako aktor ciągle stawia czoła nowym wyzwaniom - obecnie pracuje również w telewizji regionalnej.

Myślę, że od pana Bernarda Krawczyka każdy z nas mógł się czegoś nauczyć. Począwszy od tego, by interesować się otaczającym światem na każdej płaszczyźnie, gdyż to czego teraz się nie nauczymy, jest już niemożliwe do nadrobienia w przyszłości. Przez refleksję nad tym, by dobrze wybrać przyszły zawód - tak, by czerpać z jego wykonywania radość przez całe życie, a co związane z tym - pamiętać, że uczymy się dla życia. A kończąc na tym, co chyba najważniejsze - by doceniać to, co mamy, cieszyć się z najdrobniejszych rzeczy i obdarowywać uśmiechem innych ludzi. Być może te dwie godziny lekcyjne spędzone na rozmowie z tak doświadczonym człowiekiem były dla kogoś najlepszą szkołą życia.

Ola